Drukowanie przestrzenne (ang. 3D printing) to proces wytwarzania trójwymiarowych obiektów fizycznych na podstawie modelu komputerowego. Druk 3D jest wykorzystywany do:
- przygotowania prototypów
- budowania wyrobów gotowych (z dala od centrów przemysłowych)
- inżynierii odtworzeniowa
- realizacji wizji artystycznych
- potwierdzania koncepcji inżynierskich
- tworzenia modeli testowych
Technologie druku 3D
Stereolitografia – warstwowe utwardzanie żywicy (epoksydowej, akrylowej).
LOM (Laminated Object Manufacturing) – sklejanie modelu z wyciętych laserowo warstw papieru.
Selective Laser Sintering – selektywne spiekanie laserowe polega na spajaniu proszków
poliamidowych lub polistyrenowych (tworzywa sztuczne, ceramika) za pomocą wiązki lasera.
MJM (Multi Jet Modeling/PolyJet) – oparta jest na natryskiwaniu ciekłego fotopolimeru (żywice akrylowe sztywne i elastyczne) oraz materiału wspierającego, a następnie utwardzaniu żywicy światłem UV (wielokolorowość).
3DP/CJP – budulcem jest gips i spoiwa żywiczne.
DMLS (Direct Metal Laser Sintering) – selektywne spiekanie laserowe proszku metalicznego (stopy brązu, stale nierdzewne, stopy kobaltowe, proszki tytanowe).
Fused Deposition Modeling – stopiony materiał (ABS, HPP, HDPE) nanoszony jest warstwa po warstwie przez rozgrzaną dyszę.
Wolumetryczny druk 3D – polega na jednoczesnym drukowaniu ze wszystkich kierunków przestrzennych w celu wytworzenia całych obiektów w ciągu kilku sekund. Xolography – dwukolorowy wolumetryczny proces drukowania 3D, który podobnie jak w stereolitografii wykorzystuje światło do utwardzania fotożywicy. Jednak podczas gdy utwardzanie zachodzi wzdłuż całej ścieżki świetlnej, gdy światło jest rzucane do kadzi zawierającej żywicę podczas stereolitografii, proces ksolografii wymaga dwóch różnych długości fal światła, aby rozpocząć proces polimeryzacji. Wszędzie tam, gdzie światło niebieskie i czerwone przecinają się i jednocześnie spotykają w żywicy dwukolorowy fotoinicjator, następuje utwardzenie.
